School vs kritiek
Door Jules Janssen • Saturday 5 July 2008
Nu wil ik mezelf niet profileren als een voorbeeld-student, maar ik durf gerust te stellen dat ik niet de grootste zorg van een docententeam ben. Tijdens lessen zal ik zelden of nooit de boel verstoren en ook daarbuiten hebben de mensen van HsZuyd van mij over het algemeen geen last.
Je zou dus verwachten dat – buiten het feit dat ze daarvoor gewoon riant betaald worden – mijn docenten het fatsoen zouden hebben om me, als dat nodig is, netjes te woord te staan. Het lijkt mij niet absurd om aan te nemen dat ik op een serie mails richting enkele van mijn docenten op zijn minst een antwoord zou krijgen. Hetzij met een oplossing, hetzij met een uitleg, misschien een doorverwijzing of wellicht een simpel bericht om aan te geven dat de aangeschreven persoon er later op terug zal komen.
Zo niet op C-MD @ HsZuyd, zo leert de praktijk. Ruim een jaar ben ik reeds bezig om opheldering te krijgen betreffende de ravage die de dames / heren hebben aangericht met verschillende punten- en zogenaamde studentvolgsystemen. Hierdoor zijn er namelijk een aantal punten van mijn lijst uit het tweede leerjaar verdwenen. Kan gebeuren. Ik zal de laatste zijn die zal ontkennen dat er met elk type software simpelweg ‘bugs’ optreden. Tot zover ook geen kritiek.
Het echte probleem ontstaat hierna echter pas. Zoals gezegd ben ik ruim een jaar bezig met het aanschrijven van docenten, coordinatoren, bureau-onderwijs medewerkers, secretaressen en een heleboel andere mensen die onderling de meest interessante titels uitwisselen om mijn puntenlijst weer in orde te krijgen. Dit aanschrijven gebeurde overigens zowel via email en telefoon, maar ook face-to-face. In dit laatste geval wordt het natuurlijk uiterst lastig om botweg geen antwoord te geven, maar als ware communicatie-guru’s wisten ze zich in de meeste gevallen van elke verantwoordelijkheid te ontdoen en me door te verwijzen naar een of andere collega. In het geval van de bureau-onderwijs medewerkers betekende dit vaak een doorverwijzing naar ex-werknemers of werknemers die nog aangenomen moesten worden. De laatstgenoemden waren in enkele gevallen voordat ze in functie traden alweer overgeplaatst naar een nieuwe plaats. Prachtige staaltjes management allemaal, maar kort samengevat komt het er op neer dat ik hiermee werkelijk niets ben opgeschoten.
Zoals van een hippe en moderne opleiding als Communication & Multimedia Design (ja, Engels, want dat klinkt cool vet gaaf) valt te verwachten, is het natuurlijk ook mogelijk om te communiceren via de digitale snelweg. Email is voor het docententeam van C-MD een schitterend medium. Ideaal om allerlei onduidelijke meldingen mee te doen (vaak gericht aan niet-betrokkenen), maar ook om schaamteloos reclameboodschappen mee rond te sturen. Het concept van het beantwoorden van email berichten is echter nog niet helemaal tot onze communicatie geniën doorgedrongen. Zouden ze simpelweg die knop niet kunnen vinden of is het gewoon verdomd handig om zo af en toe eens een mail die wel eens wat werk met zich mee zou kunnen nemen te negeren? Een tijdje terug kon het nog wel eens helpen om een CC’tje van een mail naar het secretariaat te sturen. Op een of andere manier was het dan ineens wel mogelijk om – vaak binnen een uur – antwoord te verschaffen.
Al met al komt het er op neer dat mijn puntenlijst dus nog steeds niet volledig bijgewerkt is. Blijkbaar voelt niemand van dat clubje overbetaalde succeslozen zich geroepen om zijn of haar verantwoordelijkheden te nemen. In plaats daarvan zitten ze liever in het koffiekamertje knus met elkaar nieuwe buzzwords, hippe afkortingen en nog wazigere, eeuwig wijzigende reglementen te verzinnen.
Ik heb de hoop inmiddels zo’n beetje opgegeven dat het me hier vanuit NYC gaat lukken om enigszins vooruitgang te gaan boeken in deze zaak, maar toch sta ik open voor suggesties die me hierbij kunnen helpen. Tros Radar wellicht? Pieter Storms? Willibrord Frequin?