Zo, vandaag eens een item live vanuit Washington DC, anders wordt ‘t op den duur ook eentonig. Ik ben zojuist aangekomen in ons hotel voor de komende 3 vier dagen: The Washington Mayflower. Hoewel deze naam me al bekend in de oren klonk, wist ik niet direct waar ik deze eerder had gehoord (klassiek gevalletje van klok en de spreekwoordelijk bijbehorende klepel). Eén enkele Google maakte echter direct duidelijk dat in dit hotel letterlijk het hoogtepunt is geweest van een van New Yorks meest recente politieke schandalen…

Het is namelijk hier in dit hotel geweest (op kamer 871 om precies te zijn) waar de voormalige gouverneur van de staat New York zijn contacten onderhield met de zogenaamde ‘high-profile prostitute‘, voor een slordige vier-en-een-half duizend dollar de nacht. Deze trip kostte meneer Spitzer, alias Client 9, uiteindelijk zijn baan en goede naam.

Goed idee van Frank (u weet wel, het vriendje van mijn zusje) om juist deze plek uit te kiezen om te overnachten. Statement? Anyway, de komende dagen dus even in DC. Ik heb net al een stukje gewandeld en het ziet er echt prachtig uit hier. Een stuk rustiger dan de omgeving waaraan ik de afgelopen paar maanden gewend ben geraakt, maar dat is ook niet verkeerd. Lekker weer ook, in tegenstelling tot New York op dit moment.

Vanavond ben ik uitgenodigd voor een feestje op de Zweedse ambassade. Rooftop lounge, cocktails, het complete Zweedse nationale zonnebaad-team in vol ornaat, Elin Nordegren, Charlotte Lindstrom, Victoria Silvstedt, u kent het wel, the usual op Scandinavische partijtjes. Het verslag volgt later…

Los van het feit dat het niet verstandig is om ‘s nachts in een (bijna) verlaten metrotrein in slaap te vallen is het ook financieel niet altijd even makkelijk om te overleven in New York City. Zeker als je zonder creditcards en andere bankpasjes komt te zitten.

Zoals bekend is het New York niet de goedkoopste stad op aarde, maar met enkele tactische inkoopbeslissingen kom je hier toch een heel eind. Al zul je daar wel af en toe iets voor moeten opgeven. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om in plaats van een potje Hero confiture (jam dus), dat hier momenteel 5 dollar de 250 gram doet, te kiezen voor de goedkopere Smuckers variant (2.39 voor 340 gram). Goede deal, zo op het eerste gezicht. Bijkomend nadeel is wel dat je dan op pure gelatine met een kleurtje zit te knagen in plaats van een marmelade van handgeplukte vruchten van A-kwaliteit.

U zult begrijpen dat ik zonder al te veel wikken en wegen weer redelijk snel terug was bij het vertrouwde merk dat we ook in Nederland kennen. Ik kwam er van de week trouwens achter dat het ook heel goed mogelijk is om die vertrouwde en typisch Nederlandse producten gewoon over te laten vliegen. De mensen achter RealDutchFood sturen voor een euro of dertig al die lekkernijen – die ineens ook het driedubbele kosten – gewoon keihard de oceaan over… Ja, ik denk dat ik die twee maanden nog wel kan wachten.

De Amerikaanse variant op de belastingdienst, de IRS, is twee weken geleden begonnen met het uitdelen van ruwweg 110 miljard dollar. Helaas voldoe ik met mijn J-visum niet aan de eisen, maar een kleine 130 miljoen trouwe belastingbetalers hier hebben recent minimaal 600 dollar ontvangen. Gewoon zomaar. Is leuk. En omdat de staatschuld van de Verenigde Staten toch pas 9 biljoen bedraagt kan dit beetje wisselgeld aan krediet er natuurlijk nog wel bij.

Natuurlijk is het uiteindelijk allemaal bedoeld om de trieste economie weer een beetje aan ‘t rollen te krijgen. Als de mensen nou allemaal braaf koelkasten, tv’s en andere investeringen gaan doen, zou dat zomaar genoeg kunnen zijn om een verschrikkelijke depressie te voorkomen. Of het allemaal wel zo gaat werken is nog de vraag, maar op ‘t werk verwachtten ze dit weekend een erg gezellige en vrijgevige sfeer in de lokale kroegen.

Nog even over die 9 biljoen staatsschuld. 9 biljoen is niet echt een getal waar we dagelijks mee te maken hebben en daarom is het wellicht makkelijker om in tijd uit te drukken. Als Amerika nu zou beginnen met elke seconde een dollar van de 9.000.000.000.000 terug te betalen, zouden ze in het jaar 290007 zo ongeveer klaar zijn.

Allereerst bedankt voor alle groeten, liefdesverklaringen, succeswensingen, aanbiddingen en natuurlijk viltjes die ik via het bezoek de afgelopen dagen heb mogen ontvangen.

Op dit moment staan Mini & Jay vanaf 260 meter hoogte – vanaf Rockefeller GE Building – over the City uit te kijken. Hun laatste avond alhier. Maar geen nood; zondag komt het volgende hooggeëerde duo alweer aan. Mijn zusje en haar lieftallige vriend zullen dan namelijk voor een goede week NYC bezoeken. Volgende week vrijdag gaan we met z’n drieën nog een paar dagen naar Washington DC. Niet te klagen dus.

Enkele dagen geleden sprak ik hier op deze plek vol trots over de temperatuur die hier vele malen beter was dan in mijn land van herkomst. Momenteel ervaren de meeste lezers van dit stukje echter een veel aangenamere kwikstand dan ik hier. Vanaf vandaag zal ‘t enkele dagen bewolkt en soms zelfs regenachtig zijn. Dat in combinatie met een ongebruikelijke warmte, die het tot een heerlijk klam geheel maakt.

Desondanks is het hier natuurlijk nog altijd waanzinnig gezellig. Er zijn sterke aanwijzingen dat deze week zo’n beetje het filmen-in-new-york seizoen is geopend. Afgelopen donderdag was ‘t hier in de straat raak, maandag stond ik bij ‘t uitlopen van de metro ineens midden op de set en woensdag was er van alles te doen tijdens een shoot op 7 & 40 (ook op weg naar ‘t werk). Omdat ik geen idee heb wat er opgenomen werd kunt u ‘t beste gewoon alle films die de komende 1,5 jaar uitgebracht gaan worden even bekijken en me op de hoogte houden van mijn bijrollen. Alvast bedankt.

Enkele dagen geleden kwam het eerste gallioen der Reuverste infiltranten ‘the City’ binnen. En zover als ik ‘t kan inschatten, vermaken ze zich hier goed. Helikoptervluchtje hier, Coroña-tje daar. Baseball wedstrijd zo en Budweiser zus. Vandaag volgen weer twee strijders die de taak kunnen overnemen als zondag de eerste zes weer huiswaarts zullen gaan. Vanavond staat een gezellig samenzijn downtown met z’n allen op de planning. Succes gegarandeerd.

Dan nog een korte samenvatting van de week: woendag heb ik mijn hele hebben en houden vanuit Bay Ridge naar het hippe Park Slope verhuisd. Hele operatie natuurlijk, maar het resultaat mag er wezen. Scheelt sowieso een kwartier aan reistijd en daarmee ook aan slaaptijd. Ideaal. Vooral nu de avonden steeds vaker in een bezoek aan een kroeg eindigen.

Gisteren de show van Chris Rock. Zoals we van hem gewend zijn uitermate grappig natuurlijk. Tot nog toe de enige die al het gemekker rondom de verkiezingen eens wel op een interessante manier kan benaderen. Zeer de moeite waard.

Tot zover deze korte intermissie, nu weer rap verder aan ‘t werk en later volgt vast meer.

Het afgelopen weekend heb ik kennis mogen maken met een heel aantal multiculturele uithoeken hier in de buurt.

Het begon allemaal donderdag het tijdens een gezellig avondje pilsen met twee collega’s. Ineens werden we overvallen door een vloedgolf van aandacht van een aantal homosexuele medebezoekers van die kroeg. Gek volk eerste klas, maar ze maakten er een mooi feest van.
Vrijdag ben ik samen met een negroide collega ook maar weer wat gaan drinken om de officiele start van het weekend in te luiden. Telt u even mee? Juist, twee minderheden in de pocket.
Zaterdag trof ik, zoals u eerder heeft kunnen lezen, de complete Mundian to BachKe beweging, gehuld in een mix aan kleuren waar wijlen Frank Govers jaloers op zou zijn.
Om het pakketje compleet te maken heb ik vandaag besloten de lokale Arabische kapper maar weer eens te bezoeken.

En dat blijft een leuke ervaring. Ik was er al eerder geweest, maar dan was er nooit zo veel te doen. Zondag middag is dé middag bij uitstek om daar naar binnen te lopen, zo bleek. Gezelligheid alom. Kopje thee, potje kaarten, prachtige raï muziek op de achtergrond (met een cover van Whitney Houston’s ‘All at Once’ als enige herkenbare en uiterst lachwekkende plaat) en spannende afleveringen van een of andere Al Jazeera misdaadserie op tv.
De tent wordt gerund door vader en twee zonen (een soort Oosterse variant op de ‘Mullers’) en vandaag had ik de eer dat vader mijn kapsel ging verzorgen. Meneer Jaheed – zo heet de kapsalon althans – heeft gelijk aan meneer Muller de neiging af en toe afgeleid te zijn van zijn werk. Waar de laatstgenoemde nogal opkijkt van sportauto’s die langskomen, is vader Jaheed redelijk vaak met zijn mobieltje in de weer. Belangrijk verschil tussen beide haarprofessionals is wel dat de kapper van vandaag stopte met zijn werkzaamheden tijdens de afleiding.

Absoluut hoogtepunt vond ik de finale van mijn knipbeurt. Als een goede moslim werden mijn haren met behulp van een superwax netjes naar voren gestreken om te glimmen als nooit te voren. Ook kreeg ik nog heerlijke, mierzoete after-shave-like parfum toegediend. Dat hoort bij de integratie.

Nu maar eens even checken hoeveel punten ik heb gescoord bij de Amerikaanse Rita Verdonk variant…

Even rustig het dorp in wandelen zit er hier op een gemiddelde zaterdagmiddag niet echt in. Zojuist stond ik – vers uit de metro – ineens tussen een enorme menigte vrolijk uitgedoste mensen met cakevormen op hun hoofd waarvoor gewoon een aantal blokken midden in Manhattan waren afgezet.

Wat er precies aan de hand is weet ik niet. Aan de kleur van de kledij zou je kunnen afleiden dat ze een groep Nederlands Elftal fans van Oosterse afkomst vormen. Lijkt me sterk. Wellicht de Punjabi MC fanclub? Het lijkt me in elk geval zeer waarschijnlijk dat het merendeel van dit volk in hotel Pennsylvania verblijft, doen ze wel vaker.

Vanmorgen even langs Rockefeller Center gelopen, waar Alicia Keys een klein optreden (4 songs) gaf voor de MSNBC Today show. De echte fans waren al heel vroeg hun bed uit gekropen om compleet vooraan te staan, waardoor drie dames waar ik even naast stond iets verder weg stonden. Een van deze dames kreeg het idee om in de Dean & Deluca die naast het pleintje ligt te gaan staan, omdat daar het zicht beter zou zijn, maar dat idee werd al snel afgewezen. Daar binnen zou namelijk de kans dat ze op TV zouden komen nagenoeg nihil zijn, en daar ging ‘t – volgens de andere twee dames – toch allemaal om. Prachtig.

Anyway, Alicia deed haar ding en het was absoluut een goed voorproefje op het concert van juni. Het mooiste van dit alles is dat ‘t gewoon ‘op straat’ gebeurd. Veel mensen kwamen op weg naar hun werk toevallig langs, vroegen even wie ‘t was, ‘ok, cool’ en liepen rustig weer verder. Alsof ‘t de normaalste zaak van de wereld is dat iemand met 11 grammy’s op zak en 24 miljoen verkochte platen op een willekeurige hoek van de straat een mini-concert geeft.

Ja mensen, u leest het goed. Voor de komende week geldt zo’n beetje de vuistregel dat de minimumtemperatuur hier overeenkomt met de absolute maximumtemperatuur in Nederland. Jammer voor u, leuk voor mij.

De zomer is hier begonnen, met alle gevolgen van dien: Central Park groen, Starbucks frappucino’s en andere frisse koffievarianten, maar vooral complete trailers met bloodmooie vrouwen in weinigverhullende kledij en allesverhullende zonnebrillen die ineens uit het niets tevoorschijn komen.

Momenteel wordt hier op kantoor gekeken naar de mogelijkheden om de werkzaamheden voort te zetten in Union Square Park (sowieso een absolute aanrader voor de toekomstige bezoekers trouwens). WiFi is daar al ruimschoots aanwezig, alleen draadloze stroom wil nog niet zo vlotten.

Hier heeft die schavuit van zondagmorgen dus het gore lef gehad om mijn creditcard te gebruiken.
Was u toevallig in de buurt en heeft u aanwijzingen die mogelijk kunnen leiden tot de aanhouding en vervolging van deze uiterst gevaarlijke en bovendien gewetenloze terrorist, neemt dan zo spoedig mogelijk contact op een NYPD kantoor bij u om de hoek of bel deze agenten…

Bij voorbaat dank.

One night only. En wat voor een night.

Allereerst was er wat gehannes omdat ik mijn creditcard waarmee ik het ticket had gekocht natuurlijk niet bij me had. Na wat gediscussier of ik überhaupt wel binnen mocht komen ging ineens een aparte deur open en werd ik samen met wat senators en hun strakgetrokken vrouwen naar binnen gesluisd. Ik heb nog steeds geen idee hoe en wat precies, maar dat boeit natuurlijk niet.

Zoals was te verwachten op deze ‘Hillary Clinton fundraising night’ (die trouwens 2,5 miljoen netto heeft opgebracht!) werd er eerst wat heen en weer gespeecht door een of andere campagneleider, daarna Bill en als laatste Hillary Clinton over het feit dat mevrouw Clinton toch echt de enige juiste kandidaat is voor het presidentsschap. Zo’n speech zit overigens redelijk makkelijk in mekaar: Noem een willekeurige (plaats)naam, steek een vuist in de lucht en iedereen begint te klappen en te schreeuwen. De zaal zat dus echt vol met Hillary aanhangers. Wonderbaarlijk.

Gelukkig duurde deze propaganda niet al te lang en kon het concert beginnen. Ruim twee uur lang non-stop wel te verstaan. Eén piano, één Sir Elton John en een overweldigende golf van muziek. Rocketman, Daniel, Bennie and the Jets, Tiny Dancer tot aan Candle in the Wind, ze passeerden natuurlijk allen de revue. En nogmaals, zonder pauze. Prachtig. Voor eenieder die toevallig binnenkort in Las Vegas is, zorg dat je hem zeker gaat zien.

Zaterdagavond was ik uitgenodigd voor een – achteraf gezien – heel erg gezellig feestje bij een collega thuis. De reden voor het feestje is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar dat leek het gros van de bezoekers niet zo veel uit te maken.

Het thema was “the 80’s” en daar was, buiten de uitermate foute maar lekkere muziek, door enkele gasten vrolijk gehoor aan gegeven. De drank vloeide rijkelijk, er werd gedanst, er werd gezongen, toppie feestje al met al.

Tot zover het goede nieuws. Uiteindelijk kwam er aan dit feestje ook een eind en werd het, rond de klok van half 6, tijd om naar huis te gaan. Hup, met je zatte gezicht de metro in en op weg naar Brooklyn, zo dacht ik. Rond 8 uur in des morgens werd ik echter wakker ergens midden in Queens. Inmiddels was een toevallig passerende straatcrimineel zo vriendelijk geweest om me te ontdoen van mijn portemonnee. En bedankt. Natuurlijk was ik zo slim geweest om in die ene portemonnee mijn complete verzameling bankpasjes en creditcards mee te nemen, waardoor ik vanaf dat moment met 9 dollar mezelf moet zien te redden. En bedankt.

Ik kom dan ook net terug van een niet onverdienstelijke avond zingen op het station van Times Square. Met een beetje creativiteit kom je hier in New York een heel eind. En nu op naar mijn stekkie onder Brooklyn Bridge. Als ‘t goed is houdt Jimmy me een plaatje vrij in die grote LG tv-doos. Sympathieke gast.

Juist. Ik steun Hillary Clinton in haar race om de democratische kandidaatstitel voor het presidentsschap. Ik heb zelfs in financiele vorm steun gegeven aan haar campagne! Niet omdat haar de laatste tijd nou zo ontzettend overtuigend vind. Ook niet omdat ik die pastoor aan Obama’s zijde zo’n enorm probleem vind. En al helemaal niet omdat ze een vrouw is.

Maar wel omdat het mede dankzij mevrouw mogelijk is geworden om een concert van Elton John bij te wonen! 9 april, da’s dus volgende week al, ‘One Night Only’ in de ‘Radio City Music Hall': a solo concert by Elton John in support of Hillary Clinton for President and includes remarks by Senator Hillary Clinton and President Bill Clinton.

Nou mogen die twee van Clinton me gestolen worden tijdens die avond, maar toch bedankt voor deze gelegenheid.

De meest belachelijke quasi-feestdag die er bestaat.

De enige grappenmakers die deze dag wel leuk aanpakken zijn onze eeuwige vrienden van Google. Zo brachten zij vandaag de ‘new airplane’ functie in Google Docs en linkten alle ‘featured’ video’s op de frontpage van YouTube naar Rick Astley’s ‘Never gonna give you up’. Ook kon je via Google Calender’s nieuwe ‘I’m feeling lucky’ knop willekeurige items aan je agenda toevoegen, resulterend in afspraken met bijvoorbeeld Anna Kournikova, Bush en Mitch Buchannon.
Het meeste indruk maakte de zogenaamde nieuwe functie in Gmail waarmee het mogelijk zou worden mails te versturen vanuit een willekeurig punt in ‘t verleden. Ook zou het direct mogelijk worden om het bericht in het postvak van de ontvanger te markeren als ‘gelezen’. Ideaal natuurlijk. Door het berichten over deze nieuwe functionaliteit brak op Wikipedia een waar gevecht uit op het artikel Grandfather Paradox, waarnaar Google refereerde.

Verder is deze dag uitermate geschikt voor gewoon een aantal uiterst belangrijke links waarvan ik het idee heb dat ik ze moet delen. Ook omdat ik verder weinig nieuws te melden heb overigens.

• Someecards.com – Ecards zijn weer helemaal juh-van-het in 2008. Retro enzo. En deze e-cards zijn bovendien ook nog eens erg cool.
• FokSuk.nl – Omdat de strips over de Wilders clip wel erg grappig zijn.
• Urban Zoo – Een dierentuin op straat die in leven wordt gehouden door de metro, hier in ‘t dorp.
• Shopnik – Hendig als je van plan bent een auto, camera, laptop of tv aan te schaffen… bovendien erg cool gemaakt.
• John Legend – Nieuw live album vanuit Philadelphia, waanzinnig lekker
• Mr T – Just ’cause. Prachtig

Mag ik jullie even voorstellen aan mijn nieuwe goede vrienden Jackson & Grant. Omdat ik het zo’n sympathieke jongens vind heb ik er maar direct een hele verzameling van in huis gehaald.

Je huur in cash moeten betalen is geen pretje. Alleen het op-en-neer geren naar de ATM is al een sport op zich. Vandaag na 6 pm mag ik weer pinnen (want vanaf dan is het dinsdag in Nederland) en dan moet ik mijn huur wel zo’n beetje bij elkaar hebben.
Helaas zal ik dan ook wel weer heel snel afscheid moeten nemen van mijn nieuwe buddiess

Vandaag ben ik voor de verandering eens een zondagmiddag gewoon lekker in Bay Ridge gebleven. Ik verwachtte daardoor een zeer rustig verloop van de dag, maar daar is zojuist verandering in gekomen.

Terwijl ik op weg was naar de plaatselijk laundry om mijn wasgoed op te halen bleek namelijk dat ik nét het einde van de Saint Patrick’s Parade had gemist. Een soort van Ierse carnavalstraditie, die hier met volle teugen wordt gevierd. Nu hoor ik u denken: ‘dat was toch twee weken geleden?’ Klopt inderdaad, maar hier in Bay Ridge vieren ze het gewoon twee weken later. Slimme zet van de locals, want u snapt natuurlijk dat ze zich op de officiële feestdag ook al helemaal vol hebben laten lopen. Tweemaal feest, tweemaal de vreugde. Eén vlieg in twee fantastische klappen, als u wil. Ik heb nu inmiddels wel erg veel trek in een biertje gekregen.

Hieronder een foto van de staart van de optocht. Niet echt bizar goede kwaliteit, maar de boodschap is duidelijk. De oplettende kijker valt natuurlijk ook direct op dat het hier echt heel lekker weer is. Ja, het leven is zwaar hier joh.

Doe hem dat maar eens na, onze ome Geert. Hij staat wel even tussen neus en lippen door vernoemd op de voorpagina van de internationaal erkende kwaliteitskrant Metro, NYC editie. Op pagina vijf een minimaal stukje waarin ook onze eigen echte JP aan ‘t woord komt en op de site zelfs een compleet artikel. Het moet niet gekker worden. En dat met een film die nog slechter gemonteerd is dan deze toch ook wel redelijke prutsproductie. Een tip voor Geert: Sjek dit uit!
Het volk hier weet overigens helemaal niets van de film af en aangezien de islamtische kapper die ik afgelopen dinsdag bezocht me vanmorgen nog vrolijk een ‘goede morgen’ wenste maak ik me voorlopig dus nog even geen zorgen als potentiële risico Nederlander abroad.

Waar de paasdagen al niet goed voor kunnen zijn: Zondagavond gereageerd op een advertentie op Craigslist (het nog lelijkere zusje van Marktplaats, maar super-effectief). Diezelfde avond nog antwoord gekregen, beetje op en neer gemailed, gisteren een kijkje wezen nemen en niet veel later een overeenkomst gesloten. Resultaat: 30 april zal ik het knusse Bay Ridge verlaten en voor twee maanden neerstrijken in het iets noordelijker gelegen Prospect Park. Scheelt elke dag een klein kwartier reistijd. En bovendien scheelt het ongeveer 10 keer de ruimte, natuurlijk ook niet onbelangrijk. Een eigen badkamer, keuken, woonkamer… de hele reutemeteut.

De eigenaresse van ‘t appartement (die overigens gewoon een Oscar-nominatie op haar naam heeft staan!) wist de ruimte overigens prachtig te verkopen met unique selling points als ‘a lot of gay, lesbian and black people in the building’, wat erop zou wijzen dat het hartstikke gezellig moet zijn. Ik ben benieuwd. Na 30 april weet ik meer…

Het sneeuwt in Nederland!

En nou deed ‘t dat hier een aantal dagen geleden ook nog, maargoed. Iets met wie ‘t laatst lacht? Hier schijnt het zonnetje alsof haar leven ervan afhangt.

Chris Rock at the WaMu Theater in MSG, 1 mei 2008. En raadt eens wie erbij gaat zijn? Juist, ondergetekende. Ik zal alleen moeten gaan, helaas, aangezien er gewoon nog maar één kaart via het reguliere online bestelsysteem beschikbaar was.
Ok, er waren ook nog een aantal kaarten via een of andere veiling beschikbaar, maar daarvoor is de minimale inleg $150 en dan zit je ergens achteraan in een bezemhok via de intercom naar meneer Rock te luisteren. Schiet niet op.

Anyway, ik ben zeer gelukkig dat ik nog een kaartje heb kunnen bemachtigen. Een dag later, 2 mei dus, komen Jay en Mini trouwens aan in de City. Dat wordt dus helemaal lachen geblazen.