Het eerste weekend hier in New York waarin bezoek vanuit Nederland over de vloer komt, is zojuist afgesloten. Schoonvader Stammen en businesspartner Jansen zijn deze week in de stad voor een cursus (lees: belasting betaalt vakantie) en natuurlijk hebben we, zoals dat hoort, samen Manhattan zo’n beetje verkend. Een succesvolle formule, zo mag ik concluderen, met afwisselend stevige wandelingen, goed eten, schitterende uitzichten en natuurlijk een Starbucks op z’n tijd.

Absoluut hoogtepunt van ‘t weekend, zowel letterlijk als figuurlijk, was wel de helikoptervlucht over de stad. Zo’n vlucht in Airwolf is op zichzelf natuurlijk al best een ervaring, maar met het luchtgebied boven NYC als locatie wordt zeker nog wat extras aan toegevoegd.
Foto’s van het spektakel vind u hieronder, net als een aantal andere foto’s die dit weekend geschoten zijn.

Goed nieuws overigens: het bezoekersschema begint steeds meer vorm te krijgen. Zo werd van de week bekend dat Collin, Angelo, Robert, Maartje, Juul en Sjors eind april deze kant op komen en ook pap en mam hebben hun reis geboekt. Vanaf 2 juni zullen zij hier de stad onveilig komen maken. Wie volgt?

Klein muzikaal intermezzo: een compleet nieuwe iMix is beschikbaar met daarin een vijftigtal – naar mijn mening – lekkere plaatjes. Ditmaat vooral in het soul / r&b hoekje. Gaat uw gang en geniet met volle teugen.

Update:  een bezoek aan SoHo zaterdagmorgen leverde een geweldig optreden van lokale straatmuzikanten aldaar op. Waanzinnig wat die heren daar ten gehore brachten. Natuurlijk heeft uw reporter ter plaatse een van hun songs op de gevoelige plaat vastgelegd. Een nummer van de Manhattans, hoe ongelooflijk toepasselijk.

Zijn we weer, terug van weggeweest. Niet echt de meest toeristische trekpleister van Brooklyn, maar ik ben er geweest: het Long Island College Hospital. 3 dagen op een rij nog wel.
Wat was er aan de hand? Zondag begon mijn linkerbovenlip buitenproportionele vormen aan te nemen, als in opgezwollen vormen. Op zich nog niet zorgwekkend, met in gedachten dat deze vorm de volgende ochtend wel weer normaal zou zijn. Niet dus. Maandagochtend was de hele linkerhelft van mijn gezicht dik (ja Frank, nog dikker dan normaal, bespaar je commentaar) en werd een bezoek aan de dokter geadviseerd. Na een aantal verwijzingen van afdeling naar afdeling werd ik uiteindelijk geholpen door de uiterst behulpzame Doctor Saw – een lekker toepasselijke en geruststellende naam voor een dokter natuurlijk. Na dit bezoek werd ik aan een berg met pillen en smeerseltjes gezet en zou het een en ander spoedig moeten verbeteren.

Dinsdag ochtend in alle vroegte werd ik wakker gebeld door een bezorgde mevrouw Saw die graag wilde weten hoe het ervoor stond. De zwelling was tijdens de voorgaande nacht alleen maar groter geworden en inmiddels waren ook van die smerige etterpuntjes ontstaan. ‘Op naar de ER’, was haar dringende advies, en wie ben ik om daar geen gehoor aan te geven. Om een beetje een beeld te geven van hoe ik er op dat moment uitzag: herinnert u zich die huurmoordenaar uit Moordwijven?

Om een lang verhaal kort te maken. In deze ER werd er redelijk snel besloten om me op te nemen in het ziekenhuis en me daar aan de antibiotica te leggen. Iets waar ik niet echt op voorbereid was, waardoor ik dus zonder iPod, laptop, tijdschrift, boek of enige andere vorm van tijdverdrijf in een bed werd gelegd. Drie dolle dagen vol CNN, Elliot Spitzer, Hillary, Obama en gelukkig af en toe wat Family Guy.

Anyway, inmiddels ben ik ‘discharged’ en zit ik weer thuis. Wel nog aan de antibiotica, maar ik mag gewoon weer gaan werken. Zo ben ik toch weer een hele ervaring, 800 spamberichten en een paar dagen verder.

Zoals eerder vermeld hebben de drie dagen in het ziekenhuis mij vooral heel veel televisie uren opgeleverd.
Van de 45 actieve zenders waren er op elk moment van de dag minimaal drie die bezig waren met de affaire rond Elliot Spitzer, de governor van de staat New York (tot maandag), die zich vergrepen zou hebben aan een nogal kostbare call-girl. Al met al zou meneer Spitzer, bij het callcenter beter bekend als ‘Client 9′, 80.000 dollars hebben gespendeerd aan passievolle momenten met de dames.

Het hele land op zijn kop, live-coverage van zijn aftredingsspeech (inclusief de rit vanuit zijn appartement naar het kantoor natuurlijk) en iedereen die ooit in een straal van 10 mijl van Spitzer is geweest wordt naar zijn mening in deze zaak gevraagd. Nu zijn wij, als nuchtere Nederlanders, dit stadium natuurlijk ver voorbij met notoire politieke hoerenlopers als meneer Oudkerk. Maar wat ze in de VS kunnen, dat kunnen ze in Iran natuurlijk nog véél beter: daar wordt de politiechef van Teheran namelijk betrapt met maar liefst zés prostituees aan zijn zeide. Zes! De consequenties van een dergelijke actie zijn in Iran bovendien ook een stuk beter: meneer de politiechef krijgt namelijk maximaal 275 stokslagen, waar de prostituees vanzelfsprekend de doodstraf krijgen.

En ineens is ‘t dan zomertijd. Ik dacht eigenlijk dat ze dat hier niet hadden. Gelukkig past mijn computer dit automatisch aan. Het tijdsverschil met Nederland is dus nu voor een paar weken 5 uur, toch?

Nu is Foekesbrook natuurlijk helemaal niet mis en ook een zomerse middag op de weide van ‘de Bercken’ is best te behappen, maar hier in the City weten ze het toch net wat grootser, mooier en cooler aan te pakken.
Vanmorgen was ik rond de klok van zes weer eens klaarwakker (volgens mij toch nog een beetje stuiptrekkingen van een jetlag) en besloot ik maar om de stad in te trekken voor een verfrissende ochtendwandeling. En wat is Central Park gaaf zo rond de klok van zeven. Rustig, vooral rustig, met her en der een jogger en een hondenuitlaatservice, maar verder geen drukte. Fantastisch. En van daaruit via de 59th naar 2nd Ave gelopen. Schitterend stukje stad, met heerlijke koffie, die het niveau van Starbucks by far ontstijgt.
In de tussentijd heb ik ook nog een aantal foto’s geschoten, die vanaf nu online staan.

Laat ik beginnen met een bedankje richting de mensen achter de leuke reacties de afgelopen dagen hier op mijn blog. En ik weet dat veel van jullie – net als ik – lekker onderuitgezakt op het puntje van jullie stoel hebben gezeten in verband met de zaak betreffende de dames van de 17e verdieping.
Als medelander van een sinds kort wereldberoemde misdaadverslaggever werd in deze situatie natuurlijk het een en ander van mij verwacht. En ik kan u verzekeren: de zaak is opgelost. Om u allen niet langer dan nodig in spanning te laten verkeren zal ik niet wachten tot aankomende zondag met de spannende ontknoping in deze affaire, maar zullen alle spraakmakende feiten per direct geopenbaard worden.
Helaas zijn die feiten iets minder spannend dan ik zelf eigenlijk had gehoopt. Grondig onderzoek (lees: beneden bij de liften gewoon even kijken welke bedrijven er op de 17e gehuisvest zitten) heeft namelijk uitgewezen dat de zeventiende verdieping onderdak biedt aan slechts één bedrijf, genaamd ‘eDressme.com’. Nu is het daarna niet moeilijk om op de website met het gelijknamige adres een kijkje te gaan nemen en wat blijkt, een uiterst degelijke kledingwinkel die opereert vanuit hartje New York. Die dames in de lift waren dus ‘gewoon’ modellen die in zich in prachtige bikini’s, sexy jurken en wulpse onderbroekjes op de gevoelige plaat vast laten leggen.

Of is hier toch meer aan de hand?

Ga je naar New York City, de stad die de hoofdrol speelde in het 9/11 drama, komt de grootste dreiging nog uit een stadje op nog geen 15 kilometer van je reguliere woonplaats.
Wanneer gaat die film nou trouwens eens in première? En vooral, welke sterren gaan daarbij op de rode loper verschijnen? Iets voor Luxor wellicht?

De makkelijkste en snelste manier van hier (Bay Ridge) naar Manhattan is de subway. En eigenlijk is het sowieso wel de makkelijkste manier van vervoer hier. Waar je ook naartoe moet in New York. Elke dag vervoert het systeem meer dan 5 miljoen mensen. Veel van deze brengen de trip lezend door. Lezend in kranten en boeken in een enorme diversiteit aan talen. Ook zie je hier veel PSP’s, Gameboys en natuurlijk een heleboel iPods.

Gelukkig zijn er ook altijd wel een paar figuren die een beetje leven in de brouwerij brengen. Zoals die creatievelingen die de lelijkste handtasjes, leegste batterijen en andere troep proberen te verkopen. Ook leuk zijn die armoedzaaiers die compleet niet kunnen zingen, maar toch het gore lef hebben om een zakcentje te vragen voor hun gejengel.
Er wordt trouwens ook goede muziek gemaakt in the underground. Zo zijn er in het enorme station bij Times Square meestal wel leuke straatartiesten te vinden.

Schitterend was ook zeker de kerel die gisteren in een bijna lege metro gezellig zat mee te zingen met de clips die hij op zijn laptop afspeelde. De kwaliteit van het filmpje is bagger, maar het gaat om ‘t geluid natuurlijk.
Helaas heb ik geen footage van een moment dat ongeveer 5 minuten later plaatsvond. Toen kwam namelijk een van die voornoemde armoedzaaiers binnen die een centje wilde bijverdienen met een of andere Christelijke hymne. Meneer met de laptop had door zijn hoofdtelefoon echter niets in de gaten en verbraste het complete optreden van de B-artiest. Heerlijk.

Vandaag was het weer zover: Duran (collega) komt een beetje verdwaasd binnen en het enige dat hij hoeft te zeggen is ‘I met the girls from 17th again’. Inmiddels zijn de dames van de zeventiende verdieping een waar begrip geworden. Tot nog toe heb ik niet het genoegen gehad om de ladies zelf in levende lijve te ontmoeten, maar na alle verhalen ben ik overtuigd van het feit dat het iets speciaals moet zijn.

Wat is er aan de hand? Eens in de zoveel tijd betreden bepaalde vrouwen de lift. Vrouwen met benen zo lang dat ze maar net in de lift passen. Vrouwen met de knapste hoofdjes van de East-coast. Vrouwen met ogen waarin iedere man zou verdwalen. Etcetera. Kortom, dames met bijzonder charmante voorkomens. Dat is op zich al niet verkeerd, maar het vreemde is dat deze dames altijd naar de 17e verdieping gaan. En niemand die weet wat er op deze verdieping gebeurd. Al dagen wordt er gespeculeerd over de mogelijke activiteiten aldaar, maar eigenlijk zijn we inmiddels gewoon op zoek naar een excuus om ‘toevallig’ op de 17th terecht te komen. Hulp is welkom.

Vannacht werd ik via de ‘Met het oog op Morgen’-podcast zoals elke nacht op de hoogte gesteld van het laatste nieuws uit mijn welgewaardeerde vaderland. Opvallend vond ik het bericht over de heisa die was ontstaan naar aanleiding van de publicatie van een foto van Barack Obama in een traditioneel Afrikaans tenue. De democratische presidentskandidaat zou op deze foto namelijk expliciet als moslim afgebeeld staan. Schand!

Ik vond het wel een grappig bericht en dacht eigenlijk dat ‘de Amerikaan’ er ook wel mee zou kunnen lachen. Wat bleek nou vanmorgen? Mijn collega’s kunnen er helemaal niet om lachen. Het is inderdaad een grof schandaal dat het campagneteam van mevrouw Clinton de foto op deze vieze manier heeft weten te publiceren. Je zou maar afgebeeld worden als een terrorist. En dat terwijl je achternaam ‘Obama’ luidt en je middle name ook nog eens ‘Hussein’ is. Hoe kwetsend wil je het hebben? Ze zagen er blijkbaar de ernst wel van in en geloofden ook echt dat dit wel eens een zware klap in de verkiezingsstrijd voor meneer Obama zou kunnen opleveren.

We zullen zien…

Daar zijn we weer, eigenlijk was het de bedoeling vandaag een bezoekje te brengen aan een mini-concertje van Maroon5 in de Soho Apple Store. Daar aangekomen bleek echter al snel dat ik niet hun allergrootste fan ben. Er stond een rij met mensen die zo’n beetje om de complete blok liep en de beslissing om maar gewoon wat anders te gaan doen was al snel genomen. Helaas.

Er is echter ook heel erg goed nieuws vanaf ‘t front: we hebben kaarten voor Alicia Keys! Yeah baby! Achttien juni zal mevrouw een optreden verzorgen (bijgestaan door Ne-Yo en Jordin Sparks) in the Madison Square Garden. En samen met Josine en Hanneke zal ik daar een getuige van zijn.

Anyways, geen Maroon5 dus vanavond en inmiddels ben ik weer thuis en zit ik gezellig de 80th Annual Academy Awards (aka Oscars) te kijken. Prachtige show, mede dankzij de schrijvers de weer aan ‘t werk zijn natuurlijk, maar ik kan maar niet wennen aan die Jon Stewart (de host van deze Oscar show). Van de week zat hij ook al bij Larry King en tafel en deed daar zo goed zijn best om grappig te zien dat het gewoon irritant werd. Ook vanavond kan hij maar niet echt grappig worden.

Een stuk grappiger was de aankondiging van Owen Wilson, die juist heel erg zijn best deed om serieus te zijn, wat natuurlijk ook absoluut niet wilde lukken met dat nasale gebrabbel. Ook leuk was het stukje van 11 jaar geleden dat ze net lieten zien waarin Cuba Gooding Junior zijn Oscar accepteerd. Prachtig.

Ik kijk nog even verder, mocht er nog iets leuks gebeuren, dan leest u het allen natuurlijk hier.

Instant update: Jessica Alba op ‘t podium. That’s it!
Update: Jahaa, Cameron Diaz struikelt over meerdere malen over ‘cinematography’, maar ze blijft leuk

We schrijven 22 februari 2008, in Nederland ligt de halve bevolking aan het strand, hier in het oosten der VS raast er gewoon keihard een sneeuwstorm over! Onderstaande foto maakte ik vanmorgen op weg naar de metro, schand!
Eenmaal in Manhattan aangekomen zie ik allemaal hippe mensen die speciaal voor de gelegenheid van die bijpassend hippe laarsjes aangetrokken hebben. Geniaal natuurlijk, want ik was al vrij snel met doorweekte Santoni’s aan de wandel. Eeuwig zonde…

De eerste echte dag in New York, tevens de eerste dag op mijn stageplek, zit erop. In één woord: Heerlijk.
Het voelt prachtig om vanuit je werk op weg naar de metro gewoon even uit te kijken op de gekte van Times Square. De temperatuur laat nog wat te wensen over, maar een goede beker StarBucks Vanilla Latte maakt natuurlijk een heleboel goed.

De collega’s bij VersionIndustries zijn erg gezellig en ze hebben me al vanalles voorgeschoteld om het komende weekend hier in de stad nuttig mee te vullen. Mocht iemand nog tips hebben dan hoor ik dat natuurlijk graag. Ook wat betreft de stageopdracht hebben ze me aardig aan ‘t werk gezet. Daar moet ik me de komende 4 maanden wel mee kunnen amuseren.

Mijn kamer hier in Bay Ridge is ongelofelijk klein, maar herbergt ondertussen toch de meest essentiële onderdelen die ik nodig heb, zoals een bed, een kast, een bureautje en een tv. Zojuist liep ik een Franse roommate tegen ‘t lijf die ook als webdeveloper een internship voltooid in Manhattan. Zo zit er op een etage hierboven ook nog een meisje uit Boston die ergens in de buurt stageloopt, maar de leukste van alles dat hier rondrent in ‘t complex is ongetwijfeld de 61 jarige Tuyet. De één meter twintig hoge Vietnamese werkt bij de Franse Ambassade en verdient blijkbaar zo goed, dat ze met gemak een hele kamer kan betalen. Achja, wat zij wil.

Dat was dag 1 wel zo’n beetje. See ya.

Koffer staat klaar… check
Paspoort in de aanslag… check
Mam huilt… check

Hoogste tijd om de vertrekken….

Over precies één week hoop/verwacht ik rond deze tijd rond te lopen in mijn eigenste kamer in Bay Area, Brooklyn, NY. Mijn paspoort – inclusief visum – is vandaag gearriveerd en inmiddels is het vertrek dus zo’n beetje 100% rond. Heerlijk!
Vanaf volgende week ben ik dan gewoon de medeburger van onder andere Elijah Wood, Justin Timberlake, Bruce Willis, Cameron Diaz, Madonna en ga zo maar weiter… bewijs!

Manhattan is constant in beweging, maar het was een ‘missie’ voor de mannen van ImprovEverywhere om voor 5 minuten Grand Central station in hartje New York stil te zetten. Ruim tweehonderd mensen werkten mee aan de opdracht en stopten op exact dezelfde seconde compleet met bewegen. Natuurlijk is alles gefilmd en de reacties zijn super. Check de volledige report van ImprovEverywhere.

Hopelijk is er ook nog wat te beleven als ik over ruim twee weken in de stad ben.

Inmiddels zijn we weer een stapje dichterbij het VS avontuur en durf ik met redelijk grote zekerheid te stellen dat ik 19 februari 2008 zal vertrekken richting ‘the City’. Vandaag heb ik voorlopig mijn laatste dag op school doorgebracht (dankzij het naderende carnavalsseizoen moest ik een presentatie aanschouwen die gegeven werd door een panda-beer: waanzin!).

Direct na de feestelijke dagen die het komende weekend ons zal brengen heb ik donderdag een afspraak op het consulaat in Amsterdam. Pas daarna zal blijken of ik daadwerkelijk mijn visum krijg, maar ik heb me laten vertellen dat de kans daarop dankzij het inmiddels verkregen DS2019 formulier aanzienlijk groot is.
Dus, ga aan de slag en boek uw tickets richting de States. Laat me even weten wanneer je op de stoep staat of wanneer we een lekker Belgisch pintje pakken midden op Times Square.
Eén minpuntje aan de timing van mijn stage is trouwens wel het feit dat de complete EK2008 (7 t/m 29 juni) in dezelfde periode vallen. Wie kan me een gezellige kroeg aanbevelen waar het Nederlands volk in New York onze jongens kan aanmoedigen?

Vanavond gaat het dan weer gebeuren. Na de relatief ‘saaie’ CES toespraak van Bill Gates vorige week is het vanavond de beurt aan Steve Jobs, de Apple CEO. Zoals elk jaar wordt er ook dit jaar weer druk gespeculeerd over de mogelijke aankondigingen in zijn Macworld keynote. Vooral over een ultra-dunne Macbook gaan de wildste geruchten, maar er gaat vast meer gebeuren. Hier zijn mijn ‘voorspellingen’.

De ‘There’s something in the Air’-banners zullen naar alle waarschijnlijkheid iets te maken hebben met een of andere wireless toepassing die gepresenteerd gaat worden. De mooiste daarvan:

• draadloos synchroniseren van iPod/iPhone met iTunes
• een nieuwe iPod HiFi met wireless ondersteuning
• Time Machine gaat uiteindelijk toch ook via AirPort werken
• AirPort stations worden standaard met FON techniek uitgevoerd of Apple start een eigen WiFi-share netwerk
• draadloos ‘delen’ van muziek tussen iPods

Anyway, vanavond vanaf 19:00uur (10:00 lokaal in SF) zullen we meer zekerheid krijgen. Als echte Apple Fanboy (check of er een bent) zit je dan aan bijvoorbeeld TechCrunch gekluisterd, die een live verslag doen. Later meer…

Inmiddels duurt het wachten op bericht betreffende mijn visumaanvraag (of technisch gezien eigenlijk de aanvraag voor een DS2019 formulier) toch wel redelijk lang. Ik was dan ook behoorlijk verrast toen ik een week geleden ineens een bericht ontving van de CIEE (de makkers waarvan ik de DS2019 wens te krijgen) waarin simpelweg gemeld werd dat er 200USD extra gelapt diende te worden en bovendien het aanvraagproces vertraagd zou worden. Dit had alles te maken met een zogenaamde ‘site visit’ die uitgevoerd diende te worden, maar waarvan ik de CIEE al bij de aanvraag op de hoogte had gesteld.
De boodschap van de Amerikanen was echter zeer duidelijk en had ook als gevolg dat de origineel geplande vertrekdatum (1 februari) grofweg 2 weken opgeschort diende te worden. Uit voorzorg.

Zojuist trof mij de tweede visumgerelateerde verrassing in krap een week tijd. Ik las namelijk net een mail van de vrienden at Version Industries met daarin het bericht dat ‘The application of your International Trainee has been approved’. Kortom: waanzin.

Als ik de bijbehorende documenten mag geloven is de kans nu erg klein dat het hele verhaal niet door kan gaan. Ofwel, NYC here I come!
De officiële startdatum van mijn stage is inmiddels 19 februari geworden en ik zal – als alles meezit – dus binnen de week daaraan voorafgaand naar Amerika en de Verenigde Staten daarvan vertrekken.

Tot zover…